Τα σύνορα της βυζαντινής αυτοκρατορίας εκτείνονταν σε μήκος πολλών χιλιομέτρων. Γι' αυτό η φύλαξή τους ήταν πολύ δύσκολη. Μεγαλύτερο ήταν το πρόβλημα στα ανατολικά σύνορα, εξαιτίας των επιδρομών που δέχονταν κυρίως από τους Άραβες. Τα ανατολικά σύνορα εκτείνονταν από τον Καύκασο και τον Εύξεινο Πόντο μέχρι τη Συρία και τη Μεσοποταμία.

​    Κατά τον 7ο και 8ο αι. μ.Χ., οπότε άρχισαν οι αραβικές επιδρομές, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες ανέθεσαν τη φύλαξη των ανατολικών συνόρων στους Ακρίτες. Οι Ακρίτες, οι φρουροί των άκρων, όπως ονομάζονταν τα σύνορα, ήταν εγκατεστημένοι με τις οικογένειές τους στα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας. Το κράτος τούς έδινε γη, τα στρατιωτόπια, να  καλλιεργούν, τους εξόπλιζε με άλογα και πανοπλίες και τους απάλλασσε από τους φόρους. 

​     Εκείνοι από την πλευρά τους, οργανωμένοι σε μεγάλες ομάδες, φρουρούσαν τα περάσματα των συνόρων κι εμπόδιζαν τους εχθρούς να λεηλατούν τα μέρη εκείνα.

​        Ο λαός αγάπησε τους Ακρίτες, γιατί ήταν αυτοί που τον προστάτευαν. Ο θαυμασμός του ήταν τόσο μεγάλος, που τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια. Τα τραγούδια αυτά, που μιλούν για τη ζωή και τους αγώνες των Ακριτών, σώθηκαν από γενιά σε γενιά, αγαπήθηκαν από τον λαό μας κι έγιναν η αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών.

        Ο πιο ξακουστός από τοςυ ακρίτες ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που στο πρόσωπό τους συγκέντρωνε τα χαρίσματα όλων των ακριτών και εξυμνήθηκε ξεχωριστά στο έπος, δηλαδή στο πολύστιχο ποίημα  "Βασίλειος Διγενής Ακρίτας".

​         Στην Κύπρο, στον Πόντο, στην Κρήτη και σ'  όλη την Ελλάδα μιλούν και τραγουδούν, ακόμα και σήμερα, για "της γης τον ανδρειωμένο", που είναι απόγονος του Ηρακλή, του Αχιλλέα και του Μεγαλέξανδρου, αλλά και πρόγονος του κλέφτη του 1821.