​​ΑΦΗΓΗΣΗ:  Στα βυζαντινά χρόνια γίνονταν πολλά αδικήματα, φόνοι, ληστείες... Η τιμωρία ήταν πολύ αυστηρή... Ας δούμε τι έγινε μια μέρα σε ένα παζάρι...

(Μια ΓΥΝΑΙΚΑ περπατάει στο παζάρι. Την ακολουθεί με προφυλάξεις ο ΚΛΕΦΤΗΣ.
Ο ΚΛΕΦΤΗΣ προσπαθεί να της αρπάξει την τσάντα).

ΓΥΝΑΙΚΑ: Βοήθεια, η τσάντα μου!​

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Τι έγινε εδώ;! ​

(Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ συλλαμβάνει τον επίδοξο ΚΛΕΦΤΗ).

ΚΛΕΦΤΗΣ: Άφησέ με!​

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Μη μιλάς! ​

ΑΦΗΓΗΣΗ: Αργότερα, στο δικαστήριο... ​

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: (στη ΓΥΝΑΙΚΑ) Πείτε μας, σας παρακαλώ, τι ακριβώς συνέβη.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Περπατούσα στο παζάρι και αυτός μου επιτέθηκε. Πήγε να μου πάρει την τσάντα.

ΚΛΕΦΤΗΣ: Δεν έκανα τίποτα!​

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Εγώ τον είδα και τον έπιασα.​

ΚΛΕΦΤΗΣ: Δεν έκανα τίποτα! Δεν έκανα τίποτα!​

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Όλοι οι κλέφτες το ίδιο λένε. Με αηδιάζετε. Τέλος πάντων, η ποινή σου είναι να σου κρεμάσουμε κουδούνια και όλοι να γελάνε μαζί σου. Δώσε την τσάντα πίσω στην κυρία. ​

(Ο ΚΛΕΦΤΗΣ δίνει πίσω την τσάντα στη ΓΥΝΑΙΚΑ).

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Η συνεδρίαση τελείωσε. Στρατιώτη, πάρ’ τον!​
(στον ΚΛΕΦΤΗ) Ντροπή σου!

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Άντε κουνήσου!​

​(Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ κρεμά στον ΚΛΕΦΤΗ κουδούνια).​
(Βγαίνουν όλοι στην πλατεία και τον περιφέρουν).

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Δείτε αυτόν που προσπάθησε να κλέψει. Αυτή είναι η τιμωρία του!​

(Το ΠΛΗΘΟΣ που είναι μαζεμένο στην πλατεία γελάει δυνατά).

ΠΛΗΘΟΣ: Ντροπή σου!​

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Έτσι ο κλέφτης δεν ξαναέκλεψε ποτέ...

ΑΦΗΓΗΣΗ: ... και από μια τέτοια ιστορία βγήκε η φράση «του κρέμασαν κουδούνια».​